Η ύπαρξη σίκουελ του Boy, μιας ιστορίας που, πέρα από κάποια έξυπνα ευρήματα στο σενάριο, δεν φαινόταν πως είχε να δώσει κάτι καινούργιο μετά το τέλος της, είναι μια καλή απόδειξη της θεωρίας ότι οι δημιουργοί έχουν στερέψει από ιδέες και προσπαθούν να καταπιαστούν με οτιδήποτε μη κοπιαστικό διανοητικά.

 

Το ενδιαφέρον του πρώτου φιλμ ήταν το παιχνίδι ανάμεσα στο φυσικό και στο μεταφυσικό, δηλαδή η προσπάθεια του σεναρίου να στρέψει τον θεατή προς το ένα μέρος, ενώ παράλληλα ανέπτυσσε το άλλο ώστε να δημιουργήσει ένα ισχυρό twist.

 

Εδώ, στην ίδια έπαυλη, αλλά με άλλη οικογένεια, γίνεται ξανά το ίδιο, με μια απλή αντιστροφή του τι φαίνεται και του τι πραγματικά συμβαίνει, άμεσα κατανοητή και ανεπαρκώς στηριγμένη στην παρουσία ενός παιδιού με επιλεκτική αλαλία, ασθένεια που στα μάτια των δημιουργών το κάνει περισσότερο creepy και πιο ταιριαστό με την πορσελάνινη κούκλα που έχει για παρέα. Παίζει η κάποτε φιλόδοξη Κέιτι Χολμς σε ρόλο-αγγαρεία, προσδιορισμός που ταιριάζει απόλυτα και σε όλο το πρότζεκτ.