Κάτω από το παστοράλ Αξέχαστο Καλοκαίρι του 1993 της 6χρονης Φρίντα (ταινία με μικρούς κυρίως πρωταγωνιστές, αν και σαφώς για ενήλικες θεατές, που διακρίθηκε στο τμήμα Generation KPlus του Φεστιβάλ Βερολίνου) κρύβεται η βουβή τραγωδία ενός κοριτσιού που έχασε τη μητέρα του από AIDS και καλείται, χωρίς φυσικά να ερωτηθεί, να ενταχθεί στην οικογένεια του θείου της με την καλότροπη σύζυγό του και τη χαριτωμένη, μικρή τους κόρη.

 

Η πρώτη σκηνή δείχνει τη Φρίντα να παίζει με άλλα παιδιά αυτό το παιχνίδι που αν κουνηθείς, πεθαίνεις, στα ψέματα, αλλά ο ψυχικός της κόσμος, σε αντίθεση με τη θερινή νωχέλεια της εξοχής και τον καταδεκτικό χειρισμό της νέας της οικογένειας, δεν απέχει πολύ από το τεράστιο γιατί που γεννά ο ξαφνικός θάνατος.

 

Η σκηνοθέτις Κάρλα Σιμόν συλλαμβάνει τη θλίψη στις τυχαίες, καθημερινές κινήσεις της μικρής ηρωίδας σε ένα δράμα ατμόσφαιρας, με εξαιρετικά ευαίσθητη την τελευταία σκηνή της παιδικής, υπαρξιακής αμηχανίας.