Κομεντί που δεν μοιάζει με τον σωρό, με «λυγισμένους» ήρωες έναν άντρα και μια γυναίκα που δεν μοιάζουν καθόλου και δεν συμπίπτουν σε τίποτε. Ο Χάρης είναι χύμα, οριακά προσβλητικός, χαριτωμένος μες στην απελπισία του, φλογερός, με περίεργο και αρκετά λιγούρικο γούστο στις γυναίκες. Ερωτεύεται κεραυνοβόλα την Ισμήνη. Εκείνη πάλι όχι. Είναι τελείως μπλοκαρισμένη στη δουλειά και τα ερωτικά, ο γκόμενός της είναι παντρεμένος, λατρεύει τα παιδιά, τα έχει τριγύρω της αλλά δεν της κάθεται μια σχέση που θα οδηγήσει προς τα εκεί. Έχει συναίσθημα, αλλά βγαίνει λάθος ή καθόλου. Οι χωριστές τους ατυχίες γίνονται, στη σωστή συγκυρία, μια μικρή εστία τύχης, που εξελίσσεται σε συλλογή ευτυχισμένων στιγμών. Η Χριστίνα Ιωακειμίδη φτιάχνει μια καλόγουστη και καλογυρισμένη ρομαντική κωμωδία που βασίζεται στην κλασική συνταγή των αταίριαστων ετερόκλητων και ανατρέπει συνεχώς το κλισέ της εξουσίας της ομορφιάς (η Ισμήνη είναι όμορφη, ο Χάρης όχι). Ωστόσο, η ταινία έχει ένα quirk, μια τσαχπινιά, που είναι λιγότερο εκκεντρική από ό,τι δείχνει και δεν μεταφράζεται σε αφηγηματική άνεση ή κάτι παραπάνω από χαμόγελο, καθώς κι ένα φινάλε αναμενόμενο.