Χορταστικό για όποιον ενδιαφέρεται αποκλειστικά για εκρήξεις και καραμπόλες σε αυτοκινητόδρομους, αλλά σχεδόν αφόρητο για οποιονδήποτε άλλον, το σπιντάτο φιλμ του Βρετανού Ίραν Κρίβι έχει ανεξήγητα ικανό καστ για τη συνολική αξία του, την οποία προσπαθεί να συρρικνώσει σε κάθε ευκαιρία το απίθανο σενάριο που το συνοδεύει. Ο Κρίβι ενδιαφέρεται αποκλειστικά για φρενήρη ρυθμό, μοιάζει να στήνει τις κάμερές του τυχαία, καταγράφοντας ό,τι μπορεί να κάνει θόρυβο, και κυρίως ταλαιπωρεί όσο μπορεί τους Χόπκινς και Κίνγκσλεϊ, με τον πρώτο να υποδύεται έναν σοφιστικέ, σκιώδη εγκέφαλο κυκλώματος ναρκωτικών που, όταν δεν πετάει σαιξπηρικές ατάκες, ουρλιάζει άνευ λόγου και τον δεύτερο, έναν κωμικό, καμένο, αεικίνητο μικροεγκληματία. Κατά μία έννοια, θα μπορούσε να ιδωθεί και ως ένοχη απόλαυση.