Επιστρατεύοντας εκ νέου την πρωταγωνίστρια της τελευταίας της ταινίας Rosenstrasse Κάτια Ράιμαν, η πάλαι ποτέ εκπρόσωπος του αιχμηρού γερμανικού κινηματογράφου της δεκαετίας του '70 Μαργκαρέτε Φον Τρότα φαίνεται και η ίδια διχασμένη ως προς τον μέλλον της, και δεν πάει πουθενά με μια ιστορία έρωτα και σύγχυσης στο Είμαι η Άλλη Γυναίκα. Ένας σχεδιαστής γεφυρών κάνει σεξ με μια πόρνη στο πολυτελές ξενοδοχείο του και την επομένη τη συναντά με καθωσπρέπει αμφίεση στο γραφείο όπου έχει μεταβεί για να συζητήσει την ανάληψη ενός καινούριου project. Εκείνη υποστηρίζει πως δεν τον έχει ξαναδεί και, όταν επιχειρεί να της «ριχτεί», η γυναίκα φεύγει τρέχοντας και κλαίγοντας. Η μεταμόρφωση της Κάρολιν σε Καρλότα ή Άλις συντελείται με κόκκινο φόρεμα, κατάξανθη περούκα και ελευθεριάζουσα συμπεριφορά, θυμίζοντας τις κλασικές περιπτώσεις του Χίτσκοκ, του Ντε Πάλμα αλλά και τα Τρία πρόσωπα της Εύας με την Τζόαν Γούντγουορντ. Κλασική ψυχανάλυση που ήταν της μόδας στη δεκαετία του '50, με περιττή συνδρομή από τον σεναριογράφο του Φασμπίντερ (παλιός συνοδοιπόρος της Φον Τρότα), σε μια ταινία που ξεκινάει ατμοσφαιρικά και δραματικά και ολοκληρώνεται βαρετά και ανεξήγητα, με αποκαλύψεις παλιών τραυμάτων και ατελείωτες περιπλανήσεις που τινάζουν ανέμελα τα μαλλιά τους στον άνεμο της αληθοφάνειας. Οι σκηνές στο Μαρόκο είναι για γέλια.