Ένας μικροασφαλιστής μπαίνει σε ένα αστυνομικό τμήμα του Σαν Φρανσίσκο και καταγγέλλει πως... τον έχουν δολοφονήσει.

Ο άνθρωπος αυτός έχει 48 ώρες στη διάθεσή του για να βρει τον δολοφόνο του και να αφήσει, ήσυχος και δικαιωμένος, την τελευταία του πνοή. Στο διάστημα αυτό, το νευρώδες φιλμ νουάρ του 1950 μεταδίδει μια κλιμακούμενη αγωνία, μοναδική στη σύλληψη και την εκτέλεσή της. Λέμε συχνά πως η Λεωφόρος της Δύσης είναι η πρώτη ταινία που ξεκινάει με ένα πτώμα, του Γουίλιαμ Χόλντεν, που αφηγείται τη υπόθεση, αλλά το Κυνηγώντας τον δολοφόνο μου αποτελεί επίσης ξεχωριστή περίπτωση θρίλερ: ενώ γνωρίζουμε πως ο ήρωας δεν έχει μέλλον, δεν πάμε πίσω στο παρελθόν για να δούμε πως έφτασε στον θάνατό του αλλά ζούμε το τέλος μέσα από τα δικά του μάτια, σε ένα αστικό limbo, απειλητικό και ζοφερό, γεμάτο ενέδρες και εχθρούς. Εφιαλτικό και παραδόξως... ζωντανό, το φιλμ είναι από0 τα καλύτερα του είδους και επίσης από τις πιο ολοκληρωμένες μεταβάσεις οπερατέρ στον ρόλο του σκηνοθέτη. Ο Ματέ υπήρξε σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας που έφτασε στο απόγειό του με το D.O.A. (αρχικά για το Dead on Arrival) και τελείωσε την καριέρα του με τη μοναδική διεθνή ταινία της Αλίκης Βουγιουκλάκη, μια τεράστια αποτυχία που δεν προβάλλεται ποτέ, λίγο πριν πεθάνει από καρδιακή προσβολή. Τυχαίο;