Στο Ματσούκα του Αντρές Γουντ, μια ιστορία φιλίας δυο αγοριών διαφορετικής κοινωνικής τάξης στο προδιδακτορικό Σαντιάγο της Χιλής του 1973, η Αλίν Κουπερχάιμ και η Μανουέλα Μαρτέλι κρατούσαν δυο ρόλους στην ταινία.

 

Τώρα, η Μανουέλα Μαρτέλι κάνει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο με το 1976, και πάλι στο περιθώριο της χούντας του Πινοσέτ, με πρωταγωνίστρια την Κουπενχάιμ και συμπαραγωγό τον Γουντ, συνεχίζοντας στο πνεύμα και στο πλαίσιο της πολιτικής αναταραχής που ακόμη εμπνέει με μια ιστορία μεταμόρφωσης κομψής φιλανθρωπίας σε πολιτική αφύπνιση.

 

Η βασική πρωταγωνίστρια είναι η Κάρμεν, μια γυναίκα της υψηλής κοινωνίας, που εξαντλεί το συμπονετικό της καθήκον σε χριστιανικές καλές πράξεις, δωρίζοντας ρούχα στους φτωχούς ή διαβάζοντας βιβλία σε τυφλούς, ενώ αποφεύγει οτιδήποτε πολιτικά αιχμηρό ‒ ταξιδεύει στα σύννεφα, όπως λέει γι’ αυτήν ο γιατρός σύζυγός της, που εργάζεται μακριά της. Όταν ένας γνωστός της ιερέας την παρακαλεί να περιθάλψει έναν τραυματισμένο φυγά εκείνη το κάνει χωρίς να υποψιάζεται πως φλερτάρει με τον κίνδυνο που τόσα χρόνια η θέση της αντιστρατεύεται: ο 25χρονος Ελίας βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεός της και η Κάρμεν σταδιακά έρχεται πιο κοντά σε αυτόν και τον σκοπό του, χωρίς να ρωτά πολλά, και φτάνει στο σημείο να λειτουργήσει ως σύνδεσμος, και μάλιστα με τον κωδικό Κλεοπάτρα, με την επαναστατική ομάδα των συντρόφων του που δεν έχει άλλον τρόπο να έρθει σε επαφή μαζί του.

 

Η εμφάνισή της με άψογη περιβολή σε μια απομακρυσμένη γειτονιά, σε πλήρη αντίθεση με την αρχική της χαλαρή ενασχόληση με τη χρωματική ανανέωση του πολυτελούς παραθαλάσσιου εξοχικού της, υποδηλώνει την αποδόμηση μιας κοντρολαρισμένης, άψογης Τζάκι-Ο, μιας κυρίας με ευγενή ιδανικά και το παλιό απωθημένο των ιατρικών σπουδών που δεν φανταζόταν ποτέ πως θα ρίσκαρε την ηρεμία και την οικογενειακή της ισορροπία για έναν σκοπό πολύ μακριά από τις μετρημένες υποστηρικτικές της συνήθειες, με αντιστασιακούς που ουδέποτε θέλησαν να την εμπλέξουν άμεσα.

 

Κι ενώ το πορτρέτο της Κάρμεν από την εξαιρετική Αλίν Κουπερχάιμ ως επιτομή της απολίτικης μεγαλοαστικής τρικυμίας εν κρανίω παρουσιάζει ενδιαφέρον, ειδικά όπως την αποσυνδέει η Μαρτέλι από την εικαστική της ασφάλεια, η οπτικοακουστική αφαίρεση στον τομέα του θρίλερ παράνοιας δεν λειτουργεί πάντα αποδοτικά στην ισχνή πλοκή της τρίτης πράξης.