Mε σκηνικό την αγαπημένη του ελληνική επαρχία και εμπνευσμένος από το απίθανο πλην πραγματικό γεγονός της λειτουργίας παραρτημάτων γερμανικών αναμορφωτηρίων για ανήλικους κρατουμένους στη χώρα μας, ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος προσθέτει ακόμα μία ψηφίδα στο ανθρωποκεντρικό, χαμηλόφωνο έργο του με το Daniel ’16.

 

Σε μια τέτοια δομή κοντά στον Έβρο ο ανήλικος ήρωας έρχεται για να καταστεί ακόμα ένα θύμα μιας Ευρώπης (αλλά και μιας Δύσης εν γένει) που εγκατέλειψε τα παιδιά της, αφήνοντάς τους μοναδικό στήριγμα την καλοσύνη μερικών ξένων και την αντοχή τους.

 

Ο Κουτσιαμπασάκος σκύβει ξεχωριστά πάνω από κάθε μέλος της ετερόκλητης οικογένειας που σχηματίζεται μέσα και γύρω από αυτήν τη δομή στον Έβρο κι αν αυτό στοιχίζει λίγο στη δραματουργική συνοχή, αντισταθμίζεται από τον ανθρωπισμό και την έγνοια της προσέγγισης. Και, φυσικά, αποδεικνύει γι’ ακόμα μια φορά ότι ξέρει πώς να τελειώνει τις ταινίες του – θυμάστε το τέλος του Γιου του Φύλακα (2006);