Καλογυρισμένο βιογραφικό φιλμ, αλλά καλογυρισμένο με τον τρόπο αυτού που με όρους «παλαιοκριτικής» θα αποκαλούσαμε ακαδημαϊκό δράμα. Η διαφορά της ταινίας της Ανιέσκα Χόλαντ από ένα τυπικό ακαδημαϊκό δράμα είναι ότι εκείνα παρουσιάζουν συνήθως μια ωραιοποιημένη εκδοχή του βιογραφούμενου, ενίοτε κινούμενη στα όρια της αγιογραφίας.

 

Δεν συμβαίνει αυτό εδώ, στην περίπτωση του Τσέχου βοτανοθεραπευτή Γιαν Μικόλασεκ, του «τσαρλατάνου» του έργου, το οποίο δεν ξεκαθαρίζει αν οι θεραπευτικές του μέθοδοι ήταν επιτυχείς λόγω γνώσης ή σύμπτωσης.

 

Εκείνο που κάνει ξεκάθαρο, αντίθετα, είναι ότι ο κινητήριος μοχλός του ήρωα ήταν όχι η έγνοια για τους άλλους αλλά η επιβίωση και η καταπολέμηση της αδυναμίας, την οποία αδυνατούσε να επιτρέψει στον εαυτό του. Είναι ένας άνθρωπος που διαμορφώθηκε μέσα από τις πολιτικές και τις κοινωνικές περιστάσεις, επειδή όμως η αφήγηση είναι αποσπασματική, η πολιτική σκιαγράφηση ελλιπής και η σύνδεσή της με την εξέλιξη του χαρακτήρα χαλαρή, χάνεται και η ευκαιρία για την κατάρτιση ενός πορτρέτου του πρώτου μισού του εικοστού αιώνα και του ανθρωπότυπου που γέννησε, στο οποίο ενδεχομένως να στόχευαν και οι συντελεστές.