Για όσους ασχολούνται με το αμερικανικό wrestling, οι αδελφοί Φον Έριχ είναι θρύλοι της ιστορίας του, μια οικογένεια που ξεκίνησε από τον πρωταθλητή πατέρα και κυριάρχησε στα τέλη των ’70s και στις αρχές της επόμενης δεκαετίας. Τώρα, για τους άσχετους, ο Σον Ντέρκιν του εξαιρετικού «Martha Marcy May Marlene» και του πολύ μετριότερου «Nest» εξιστορεί την άνοδο στο πάνθεον του γελοίου αυτού αθλήματος και τα χτυπήματα της μοίρας, και μάλιστα αποφεύγοντας περισσότερη αληθινή τραγωδία, ίσως από φόβο μη θεωρηθεί υπερβολική, συνεπώς μη ρεαλιστική.

 

Η «Σιδερένια Γροθιά» («iron claw» ήταν` η θεατρινίστικη κίνηση σήμα-κατατεθέν του πάτερ-φαμίλια Φριτς από τις μέρες της δικής του δόξας) αναπτύσσεται ως οικογενειακό δράμα με ασυνήθιστη απουσία έντασης, ειδικά στο πρώτο του μέρος. Ο αρχηγός δίνει τη σκυτάλη στον δυνατότερο σε μια made in USA εκδοχή της επιβίωσης του δυνατότερου, αν και ο μεγαλύτερος από τα αδέλφια (μετά τον θάνατο του πρωτότοκου, που στην παιδική ηλικία έπαθε ηλεκτροπληξία και πνίγηκε στον Νιαγάρα) πραγματοποιεί μια τρυφερή προσέγγιση στο machismo της εποχής: υποκαθιστώντας το πατρικό πρότυπο, αλλά όντας στη δυσάρεστη θέση να έχει αναλάβει χρέη άτυπου ηγέτη μετά τον χαμό του μεγάλου του αδελφού, φέρεται κι αυτός σαν υπερφυσικός μπεμπές, ένας άβγαλτος και ογκώδης τύπος που δεν έχει κάνει σεξ γιατί μόνη του ασχολία από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι να παίζει με τους μικρότερους αδελφούς του, και να τους λατρεύει άνευ ορίων! Σαν τον Μπάρι Γκιμπ, ως άλλος last survivor των αυτοκόλλητων Bee Gees του κατς, ο Ζακ Έφρον επιδεικνύει αξιοζήλευτη αφοσίωση ως ξυπόλυτος Κέβιν και από ένα έργο κατά βάση περιγραφικό αξίζουν οι σιωπηλές συνεννοήσεις του με τον έτερο παλαιστή, τον Κέρι του Τζέρεμι Άλεν Γουάιτ.