Ελεύθερη μεταφορά της Οδύσσειας στην Ελλάδα των αρχών του 20ού αιώνα, με διττή στόχευση, την καταγραφή της σύγχρονης ιστορίας της, μέσω μιας ομάδας μαστόρων πέτρας που περιφέρονται όπου υπάρχει δουλειά, αναζητώντας το σπίτι όπου επιτέλους θα αναπαυθούν, αλλά και της σύγχρονης κρίσης ως μιας λούπας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και θα πρέπει να κοπιάσει για να δραπετεύσει.

 

Ο Χαραλαμπόπουλος, ως εξαιρετικός ντοκιμαντερίστας, έχει μελετήσει και αναπλάθει την εποχή ώστε να αποτυπώσει μια γενικότερη γύμνια, ικανή να οδηγήσει τους ήρωές του στην απόγνωση, όμως η αλληγορική διάθεση της ταινίας υπερβαίνει τη δύναμη τους πρωτογενούς υλικού, με τις αισθητικές παρεμβάσεις και τους φτωχούς σε έμπνευση διαλόγους να μην έχουν την απαραίτητη ισχύ ώστε να υποστηρίξουν αυτή την ιδέα του ξαναδιαβάσματος της Ιστορίας μας.