Καλοφτιαγμένη αλλά σχηματική δραματική ταινία, που ακυρώνει πολύ γρήγορα τις νύξεις περί φυλετικού και ταξικού θέματος για χάρη μιας ανθρώπινης ιστορίας, την εποχή που ο Ρίγκαν σφύριζε κλέφτικα τα κακά μαντάτα στους συμπατριώτες του και ένα ολόκληρο έθνος νεόπτωχων αναδύθηκε από την ουτοπία του γιαπισμού. Από τα συντρίμια του αμερικάνικου ονείρου, το χαμόγελο είναι το μόνο όπλο που απομένει στον Κρις, ο οποίος αναγκάζεται ώς και στο δρόμο να διανυκτερεύσει με τον 6χρονο γιο του. Μια σειρά από αξεπέραστα εμπόδια τον οδηγούν σε πλήρη οικονομική ανέχεια. Μιλάμε για τον εκσυγχρονισμένο Θάνατο του Εμποράκου, χωρίς την οικουμενική σημασία και την ποιητική αγωνία που μετέφερε ο Μπιφ και οι υπόλοιποι αντιήρωες του Άρθουρ Μίλερ. Στην θέση τους, ο εγγενώς αξιαγάπητος Γουίλ Σμιθ και ο επίσης τρισχαριτωμένος και πλακατζής γιος του, οι οποίοι μετασχηματίζουν την απόλυτη δυτική φτώχεια σε κινητήριο δύναμη ελπίδας.