Η μεγαλύτερη, λογιστικά, παραγωγή της Κίνας έρχεται να αποδείξει πως με τα κατάλληλα προσόντα, Χόλιγουντ μπορεί να ισχύσει και εκτός Χόλιγουντ. Ο Ζανγκ Γιμού υπογράφει μια περιπέτεια που συνδυάζει φαντασία και ρεαλιστική απεικόνιση της βίας, θρύλους και τη σύγχρονη ματιά στην ακροβατική, ψηφιακή εκτέλεση της σκηνοθεσίας που έχουμε συνηθίσει απ' τον σωρό των υπερθεαμάτων που παράγονται στις ΗΠΑ. Το «Σινικό Τείχος» δεν είναι του σωρού: η χρήση του χρώματος, χαρακτηριστικό του κορυφαίου Κινέζου σκηνοθέτη από το ξεκίνημα της μακράς καριέρας του, καθώς και οι λίγες ανάσες του δράματος, όποτε το επιτρέπει το διαδικαστικό, προβλέψιμο σενάριο, το διαφοροποιούν ελαφρά, κυρίως σε εικαστικό επίπεδο. Με το ανακάτεμα της Δύσης με την Ανατολή, καθώς δύο μισθοφόροι καλούνται να βοηθήσουν ένα εκπαιδευμένο τάγμα που φυλάει το Τείχος από τα αιμοδιψή τέρατα που ξυπνάνε κάθε 60 χρόνια, η όποια ασιατική ευαισθησία δεν φαίνεται ιδιαίτερα. Στον «Ήρωα» ο Γιμού μίλησε με ομοιογένεια και ρώμη για ένα θέμα που κατείχε απόλυτα, ενώ εδώ, θεωρητικά με σούπερ ήρωες που ίπτανται σαν αετοί και σημαδεύουν σαν θεοί, περισσότερο διατυπώνει το πρότζεκτ παρά το εμπλουτίζει. Το μεγάλο ενδιαφέρον της ταινίας βρίσκεται στον συμβολικό παραδειγματισμό που έμμεσα, αλλά σαφώς υπονοείται: τα πράσινα κτήνη που μαίνονται προ των πυλών δεν είναι τίποτε άλλο από τον καπιταλισμό που απειλεί την ηθική υπόσταση της χώρας ‒ και μάλιστα με την πονηρή ιδέα να βάλει έναν αναγνωρίσιμο Αμερικανό ως τον πολιορκητικό κριό που πρέπει να αποφασίσει αν θα συνεχίσει να σουλατσάρει σε ξένα χωράφια ως ασυνείδητος λήσταρχος με όπλο τις δεξιότητές του ή θα λυτρωθεί, έστω και στο παρά πέντε. Το δίλημμα τελικά είναι: τα δολάρια της απληστίας ή ο διπλωματικός προσεταιρισμός; Αν, βέβαια, υποθέσουμε πως ακόμη και οι ταινίες αυτού του είδους κρύβουν κάποιο νόημα κάτω από τη χορογραφία.