Βρόχος στο σύστημα ή λούπα στο matrix; Υπήρχαν στιγμές που στο Matrix Resurrections αισθανόμουν κρεμασμένος από κάτι όχι και τόσο neo, όσο κι αν η πρόθεση της ταινίας είναι από την πολλή αρχή να ξορκίσει το déjà vu με αυτοσαρκασμό και απανωτές αναγωγές στην ίδια την πρωτότυπη ταινία του 1999, με σκηνές που αντιπαραβάλλονται ευθέως και οπτικό κουβεντολόι των πρωταγωνιστών με τα είδωλα που αντικρίζουν στην οθόνη. Αυτή είναι η πιο heavy meta ταινία που έχει γίνει ποτέ, ένα εγκάρδιο πάρτι για τη fanbase του πιο δημοφιλούς διλήμματος από καταβολής κινηματογράφου και, ειλικρινά, μια ατελείωτη διαλεκτική ανακύκλωση.

 

Ο λόγος που έγινε είναι η συνεχιζόμενη πεποίθηση πως η εικονική πραγματικότητα ζει, βασιλεύει και μάλλον έχει υποκαταστήσει την αληθινή ζωή. Επίσης, η σχεδόν συγκινητική διαπίστωση πως ο Κιάνου Ριβς δεν έχει αλλάξει και πως όλα τα χαρακτηριστικά του αδέξιου όμορφου 30άρη, που κανείς δεν νοιαζόταν αν ήξερε να παίζει, συνηγορούν υπέρ του όσο περνούν τα χρόνια και τον έχουν τοποθετήσει σε βάθρο αιθέριας αγιοσύνης. Έτσι του φέρονται όλοι στη δουλειά: προγραμματίζει videogames και είναι πλέον ένα είδος προτύπου στην επιχειρηματική σφαίρα και ήρωας στον αντάρτικο υπόγειο κόσμο που τον περιμένει ως σωτήρα.

 

Η Λάνα Γουατσόφσκι, μόνη σκηνοθέτις και σεναριογράφος μετά την άρνηση της Λίλι, για προσωπικούς λόγους, να συμμετάσχει στο πρότζεκτ, γνωρίζει τη σημασία που έχει ο Τόμας Άντερσον/Νίο στην κουλτούρα και στην κοινωνία και παίρνει τον χρόνο της για να υπερηφανευθεί για το κατόρθωμά της να γυρίσει τον αιώνα με έναν υποψιασμένο, καλοκάγαθο Μεσσία που πλέον μοιάζει επικίνδυνα με τον… Τζον Γουίκ. Τα πρώτα σαράντα λεπτά είναι τα καλύτερα. Έχουν πλάκα και ειρωνεία και εισάγουν την εξελικτική παραλλαγή του Agent Smith, καθώς και ένα νέο στοιχείο, το μοναδικό που μπερδεύει την ήδη σημαδεμένη τράπουλα. Η δημιουργική ανάπτυξη στην πλοκή είναι η μετάβαση από το κλασικό δυαδικό μοτίβο στην τριάδα, ενεργοποιώντας την Trinity, και προβιβάζοντάς την από το συμπληρωματικό μηχανόβιο love interest σε οργανική οντότητα με ένα κάποιο σασπένς.

 

Είναι εύκολο να συγκρίνουμε θετικά το Resurrections με τις δύο κακόφωνες συνέχειες του Matrix, τις οποίες το τέταρτο επεισόδιο ακυρώνει, μήπως και σπινθηρίσει καινούργιο παραμύθι, αλλά η διάχυτη μελαγχολία της μέσης ηλικίας που δοκιμάζουν η Λάνα και ο Neo της δεν φέρνει κάτι πρωτότυπο, ούτε στο μέτωπο της κουνγκ φου και bullet time δράσης ούτε και στο περιεχόμενο, που και πάλι βραχυκυκλώνει το απειλητικό «αναληθές» με το όνειρο της αγνότητας. Ευτυχώς, γλιτώσαμε από τους αχρείαστους χαϊκού γρίφους. Για πιο βαθυστόχαστα νοήματα, αφεθείτε στο ψυχεδελικό άσπρο κουνέλι της Γκρέις Σλικ και του Λιούις Κάρολ.