Η σωματική κωμωδία στο σινεμά είναι ένα είδος που πεθαίνει, γιατί το αγαπούν κυρίως τα παιδιά και τα παιδιά σήμερα μεγαλώνουν γρήγορα. Όσο για τους ενήλικες, για τους περισσότερους ο ακομπλεξάριστος, απελευθερωτικός σαχλαμαρισμός δεν συνάδει με την (επίκτητη) σοβαροφάνεια που νοσηρά έχουν συνδυάσει με την ωριμότητα.

Ο τελευταίος εκπρόσωπος της σωματικής κωμωδίας είναι οΤζιμ Κάρεϊ που φέτος έκλεισε τα εξήντα, οπότε κανείς δεν ξέρει για πόσο θα μπορεί (και για πόσο θα τον αφήνουν) να το κάνει ακόμα. Ήταν σοφή η επιλογή των παραγωγών της κινηματογραφικής μεταφοράς του Sonic να προσλάβουν τον Κάρεϊ για τον ρόλο του κακού δρα Ρομπότνικ. Η επιλογή ίσως να έγινε με κυνικά κριτήρια, να έλαβαν δηλαδή υπόψη τους ότι τα παιδιά που έπαιζαν την πλατφόρμα της Sega στα ’90s είχαν για βασιλιά της κωμωδίας τον Καναδό ηθοποιό, οπότε η παρουσία του στο έργο θα λειτουργούσε ως ένας πρόσθετος παράγοντας νοσταλγίας, με δεδομένο ότι τα παιδιά του τότε είναι οι ταλαιπωρημένοι τριαντάρηδες του σήμερα, που αναζητούν σε κάθε ευκαιρία μια επιστροφή στις «καλύτερες μέρες».

Όπως και να ’χει, ήταν μια επιλογή που αποδείχτηκε το κρυφό χαρτί εκείνης της ταινίας, καθώς μετά από καιρό ο Κάρεϊ αφέθηκε στην απελευθερωτική δύναμη της αυτοσχεδιαστικής κωμωδίας. Μπορεί η χειμαρρώδης ενέργεια και η πλαστικότητα κάθε μυός του προσώπου του να έχουν καταλαγιάσει λίγο –κάτι χάνεις όταν παλεύεις με το σκοτάδι και ο Κάρεϊ έδινε για χρόνια καθημερινή μάχη‒, μα η κωμική στόφα και η επινοητικότητα παραμένουν εκεί. Και στο σίκουελ ο Κάρεϊ μοιάζει να παραμένει η απαραίτητη ένεση ενέργειας.

Και λέμε μοιάζει, γιατί έπρεπε να διακρίνουμε αυτό που κάνει πίσω από μια αφόρητη μεταγλώττιση, όπου ο ντουμπλαρισμένος λόγος φαντάζει οκάδες υποτονικότερος από τη μανιακή αίσθηση που αφήνει η εικόνα του ηθοποιού.

Δυστυχώς, η ταινία στη χώρα μας θα προβληθεί μόνο σε μεταγλωττισμένη εκδοχή. Αυτό, σε συνδυασμό με την ανοικονόμητη φύση της –μα 122 λεπτά για μια ταινία Sonic;‒ και τα ξεστρατίσματα της πλοκής, που φαντάζουν σαν κράχτες για διαφορετικά target groups, θα φέρει τους ενήλικους θεατές στη δυσάρεστη θέση να υπολογίζουν πόσα πενηντάρικα θα τους έμεναν για να φάνε σε arcade κονσόλες με το συνολικό ποσό που ξόδεψαν για τα εισιτήρια των ίδιων και των ανηλίκων που συνοδεύουν στην αίθουσα. Οι τελευταίοι ίσως περάσουν λίγο καλύτερα, αν και μια ταινία που υποτιμά τη νοημοσύνη των παιδιών ενδέχεται να τιμωρηθεί γι’ αυτό της το αμάρτημα.