Η ιστορία λέει πως κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, τις ημέρες του Πάσχα, ο τουρκικός στρατός σφαγίασε όλους του άντρες του Γιρομερίου. Οι γυναίκες λοιπόν αποφάσισαν να γιορτάσουν τη μέρα της Λαμπρής στο νεκροταφείο δίπλα στους άντρες τους, με όργανα και φαγητό. Ο Νίκος Ζιώγας τιμά τη μνήμη των νεκρών σε ένα ελεγειακό ντοκιμαντέρ που χαρακτηρίζει ως «ενθύμιον ζωής». Το Ενθύμιον δεν είναι μια ευχάριστη, τυπική, ακαδημαϊκά εθνογραφική εμπειρία ‒ πώς θα μπορούσε άλλωστε, αφού βασικά καταγράφει τη δύσκολη ως δυσβάσταχτη καθημερινότητα των λιγοστών κατοίκων ενός χωριού που έχουν απομείνει, ανθρώπων παλεύουν με φαντάσματα, ζουν με τη μοναξιά τους και, ατενίζοντας τη γενναιόδωρη, αυστηρή ηπειρώτικη φύση, αφουγκράζονται την απώλεια και το πένθος. Οι έγχρωμες αρχειακές αναμνήσεις πλαισιώνουν την ασπρόμαυρη αφήγηση του σήμερα και εξερευνούν τις ρίζες του εθίμου της Λαμπρής, όταν με όργανα και φαγητό η λύπη δίνει τη θέση της στο ιδιαίτερο πασχαλινό γλέντι τη Δευτέρα του Πάσχα. Ο θρηνητικός λυγμός του κλαρίνου είναι το σάουντρακ της συνέχειας της ζωής σε μια μικροσκοπική κοινότητα που γνωρίζει καλά και πικρά τον θάνατο και την ξενιτιά, αρνείται να ξεχάσει και έχει βρει τον τρόπο να συμφιλιώσει τη μοίρα με το ζωτικό συναίσθημα.