Η έτερη εμβληματική δημιουργία του Ρενέ Γκοσινί, ο Μικρός Νικόλας, έχει κάτι από την αναρχική διάθεση του Αστερίξ –οι δάσκαλοι αποτελούν, συνήθως, αυταρχικές φιγούρες που τελικά ξεγελιόνται από τους παμπόνηρους μαθητές– αλλά απευθύνεται περισσότερο στο παιδικό κοινό, αντλώντας έμπνευση από στιγμιότυπα και συμβάσεις της σχολικής καθημερινότητας και μεταφράζοντας τον κόσμο με τη γλώσσα ενός μικρού παιδιού. Ακόμα και τα σκίτσα του Ζαν-Ζακ Σαμπέ, που παραδοσιακά συνόδευαν το κείμενο του Γκοσινί, έμοιαζαν καμωμένα από ένα ταλαντούχο παιδί.

 

Στην ταινία του Ζουλιάν Ραπενό, ο οποίος παίρνει τη σκυτάλη από τον Λορέν Τιράρ, ο Μικρός Νικόλας και η παρέα του, μια σειρά από παιδιά που ο Γκοσινί εμπνεύστηκε από συνήθεις σχολικούς ανθρωπότυπους, επιχειρούν να αποτρέψουν τη μετακόμιση του ανήλικου ήρωα σε άλλη πόλη λόγω της επαγγελματικής προαγωγής του πατέρα του. Μέσα από χαριτωμένες βινιέτες ο Ραπενό αναδεικνύει επιτυχημένα την παιδική ανεμελιά και την κεφαλαιώδη σημασία της παρέας και πετυχαίνει διάνα στο πρόσωπο του νεαρού Ιλάν Ντεμπραμπάν – μακράν η πιο ταιριαστή φάτσα που είδαμε στον ρόλο του σκανταλιάρη ήρωα.

 

Η σκηνογραφία και τα κοστούμια συνεισφέρουν στη γενικότερη αίσθηση ενός live-action κόμικ, αλλά ο ρυθμός και η αλά Ζαν-Πιερ Ζενέ καλλιγραφία της πρώτης ταινίας του Λορέν Τιράρ είναι μακριά. Έστω κι έτσι, ως κινηματογραφικός παιδαγωγός η ταινία του Ραπενό συνιστά μια πολύ καλύτερη επιλογή από το μέσο τριτοκλασάτο animation που βλέπουμε στις αίθουσες σε εβδομαδιαία βάση. Ναι, σωστά νομίζεις ότι τα έχεις ξαναδεί όλα, όμως ξεκόλλα.