Με όχημα μια σειρά συμπτώσεων που όσο εύκολα μπορούν να περιγραφούν ως παιχνίδι της μοίρας άλλο τόσο μοιάζουν με παραδείγματα σεναριακής τεμπελιάς, μια μικρή ταινία από την Ισλανδία λειτουργεί με κυριότερη αρετή την εικόνα της Ευρώπης (και κατ' επέκταση του δυτικού κόσμου), όπως την περιγράφει.

 

Θυμίζοντας το ανθρωποκεντρικό σινεμά των Νταρντέν, βγάζει οτιδήποτε ειδυλλιακό από το κάδρο και κρατά μουντά τοπία, αποθήκες και ανοιχτούς χώρους που μοιάζουν με κλειστές φυλακές, βάζοντας στο επίκεντρο δύο γυναίκες που, αν και βάσει του νόμου βρίσκονται σε εντελώς διαφορετικά σημεία, έχουν κάτι κοινό να διηγηθούν: την καθημερινή μάχη για επιβίωση που γίνεται όλο και σκληρότερη, είτε θεωρείσαι νόμιμος είτε παράνομος, και τις υπερβάσεις που απαιτούνται για τη διευκόλυνση καταστάσεων, όταν οι θεσμικοί παράγοντες γίνονται απλοί παρατηρητές.

 

Στο πλαίσιο αυτό το φιλμ είναι εύστοχο, αν και προσπαθεί με το ζόρι να καλύψει περισσότερα από ένα σημαντικά ζητήματα της εποχής, κυρίως για να μοιάζει επίκαιρο.