Το ντεμπούτο του Ντρου Χάνκοκ ξεκινά με την κεντρική ηρωίδα, την Ίρις, να περιγράφει τη γνωριμία της με τον Τζος στο σουπερμάρκετ. Πρόκειται για ένα τυπικό meet cute, βγαλμένο από αλγόριθμο ρομαντικής κομεντί, το οποίο ανατρέπεται άμεσα, μέσα από τη voice-over αφήγηση της Ίρις, προοικονομώντας το γαϊτανάκι ανατροπών που θα ακολουθήσει και υποδεικνύοντας τη φύση της ταινίας. Όσα λιγότερα ξέρετε για το τι συμβαίνει τόσο το καλύτερο λοιπόν, αν και κάποιοι θεατές σίγουρα θα ήθελαν να γνωρίζουν εξαρχής ένα βασικό στοιχείο της πλοκής, καθώς είναι ικανό να τους πετάξει εκτός ταινίας, ακόμα και στο πλαίσιο ενός αβαρούς κωμικού θρίλερ που στοχεύει πρωτίστως στον χαβαλέ και στην παραπλάνηση του κοινού με τους σεναριακούς ελιγμούς του.

 

Η Σόφι Θάτσερ επιδεικνύει πρωταγωνιστικό χάρισμα, εδώ σε έναν πιο αβανταδόρικο ρόλο από εκείνον στο Heretic, ενώ η περσόνα του τοξικού «καλού παιδιού» που χτίζει ο Τζακ Κουέιντ αξιοποιείται στο έπακρο. Υπάρχουν στιγμιότυπα πρόσφορα για ουρλιαχτά και χειροκροτήματα στα multiplex και μια κατακλείδα που αναδεικνύει καλύτερο σύντροφο τον εαυτό μας, με όλο τον δογματισμό ιντερνετικών quotes αυτοβοήθειας, θετικότητας και pop ψυχολογίας, αλλά ερχόμενη (ευτυχώς) σε μια ταινία που στην πραγματικότητα δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά.