Μετά από μια πυρηνική καταστροφή το μεγαλύτερο μέρος της Γης έχει καταστραφεί. Ο κόσμος πλέον ζει σε μικρές κοινότητες κάτω από δύσκολες συνθήκες. Σ' έναν από αυτούς τους μικρόκοσμους εμφανίζεται ένας άνεργος κλόουν που νοικιάζει ένα διαμέρισμα και σε αντάλλαγμα αναλαμβάνει τη συντήρηση του κτιρίου. Η συνάντησή του με την κόρη του χασάπη-σπιτονοικοκύρη του, που διατηρεί στο ισόγειο κρεοπωλείο, καταλήγει σε ένα ρομαντικό ειδύλλιο. Βέβαια... εντύπωση τού προκαλεί η ικανότητα του χασάπη να βρίσκει συχνά κρέας, σε μια εποχή που αποτελεί είδος που σπανίζει και η επιμονή του να τον ταΐζει πλουσιοπάροχα. Επηρεασμένοι από τους σουρεαλιστές και τον Τέρι Γκίλιαμ, ο οποίος έχει συνεργαστεί στην παραγωγή, οι Ζενέ και Καρό έπλασαν ένα σύμπαν αλλόκοτο και κωμικό, μια φευγάτη σάτιρα που με τη σειρά της έδωσε νέα πνοή στο γαλλικό σινεμά και στην εντύπωση που είχε ο υπόλοιπος πλανήτης γι' αυτό - Αμελί, Μπεσόν και τα παρόμοια έπονται και οι αναφορές είναι εμφανείς. Μου έχει μείνει στη μνήμη η σκηνή με τις σούστες του κρεβατιού σε ένα θορυβώδες κρεσέντο, αλλά και οι απίστευτες φάτσες, χωρίς όμως να μένουν αναξιοποίητες, μέσα σε ένα στυλιζάρισμα που χωράει σε πλοκή και περιεχόμενο. Οι δύο σκηνοθέτες είπαν την ιστορία τους με εφευρετικότητα και μουσική ακρίβεια και κατάφεραν να βρουν συνεχώς λύσεις που σκοτώνουν την ανία. Μια αξέχαστη ταινία στα όρια του κόμικ, της βίντεο αισθητικής και του κλασικού κινηματογράφου.