Ο ήρωας είχε φύγει από το νησί στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι κι έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα σκληρό οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Κατά την επιστροφή του συναντάει όσους από τους συγγενείς του έχουν απομείνει και θυμάται έντονα εκείνους που έχουν φύγει για πάντα από τη ζωή. Οι μνήμες της παιδικής ηλικίας των δέκα χρόνων, της εποχής δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του, αναβιώνουν στο μυαλό του... Ζωντανοί και πεθαμένοι τον κάνουν να ξαναγαπήσει τον τόπο του.

Καταλυτικό ρόλο παίζει η σχέση του με την Ελένη, τη δυναμική κι ευαίσθητη γιατρό που εργάζεται στο γηροκομείο της Μυτιλήνης και του ανοίγει νέους δρόμους στην ζωή του. Ο Παπαστάθης, μια μοναδική περίπτωση σκηνοθέτη, που αν και παλαιότερος, δεν εναγκαλίστηκε ποτέ τα ρεύματα που έτρεχαν παράλληλα με το έργο του, παντρεύει κι εδώ τις μνήμες με τον τόπο και τους ανθρώπους. Το Ταξίδι στη Μυτιλήνη είναι μια τρυφερή ιστορία για τον δικό του τόπο και για να την υλοποιήσει δραματικά, κατασκεύασε τη γιατρό (τον σύνδεσμο με τον Κώστα της ξενιτιάς) και την αλήθεια του ήρωα (και της ταινίας) μέσα από τα υποκειμενικά πλάνα που τραβάει με την κάμερά του, όντας σκηνοθέτης στο επάγγελμα και στην ψυχή.

Το έργο πολλές φορές μοιάζει βαρύ, ακίνητο, και μια συνεχής αίσθηση ταινίας μέσα στην ταινία που γυρίζεται το βοηθά να κινηθεί στον χρόνο και τον τόπο. «Όταν έβλεπα την αίθουσα γεμάτη, ένιωθα πως μέσα δεν ήταν 400 άνθρωποι, αλλά ένα περίεργο ον με 400 κεφάλια που γέλαγε κι έκλαιγε», σκέπτεται σε ένα από τα voice over, που παραπέμπουν σε μια σινεφιλία του Παπαστάθη, που τρέχει ως θέμα, αλλά μάλλον λειτουργεί υποστηρικτικά και δεν είναι το προεξάρχον της ταινίας. Τη μεγαλύτερη σημασία έχει η αγωνία της ψυχής να μείνει νηφάλια μπροστά στον νόστο, αυτό το αρχαίο κτήνος που μελώνει και στοιχειώνει τα αισθήματα, στρεβλώνει τα γεγονότα, μπερδεύει τις θύμησες, παραλύει και αναστατώνει.

Ο Κώστας ανακαλεί και παρατηρεί, αποφεύγει τον μελοδραματισμό, αλλά δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος σε έναν κόσμο που γκρεμίστηκε και ξαναφτιάχτηκε όταν ακούει οικείες φωνές, προφορές και λαλιές, ή όταν βλέπει τα πρόσωπα της εσωτερικής του πατρίδας, την οικογένεια που τον χάραξε, ειδικά μάλιστα όταν η δουλειά του είναι να στήνει μικρούς κόσμους μέσα από την τέχνη του πατέρα και του παππού του, της εικόνας δηλαδή. Το Ταξίδι στη Μυτιλήνη είναι μια πολύπλοκη, προσωπική ταινία με πολλές αρετές στη ματιά και την τεχνική, με ανισότητες στη διεύθυνση των ηθοποιών, μια διαδρομή με σκαμπανεβάσματα, ποτέ διεκπεραιωτικά, αλλά όχι πάντα συναρπαστικά. Ξεχωρίζει ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης στον ρόλο του πατέρα, ένας παραγνωρισμένος ηθοποιός, που αξίζει να έχει ουσιαστική παρουσία στο σινεμά.