Ως παιδί, ο Ali Neuman γλίτωσε τη δολοφονία από τους Inkhata, ένα μαχητικό πολιτικό κόμμα πολέμιο του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου του Μαντέλα. Μόνο αυτός και η μητέρα του επέζησαν από το μακελειό όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά, όπως στους περισσότερους επιζώντες, τα ψυχολογικά τραύματα παραμένουν. Σήμερα, ο Ali είναι επικεφαλής του κλάδου Ανθρωποκτονιών της νοτιοαφρικανικής αστυνομίας στο Κέιπ Τάουν. Ένας από τους συνεργάτες του είναι ο Brian Epkeen, ένας ανεξάρτητος λευκός αξιωματικός του οποίου η οικογένεια αρχικά συμμετείχε στη δημιουργία του απαρτχάιντ, αλλά που συνεργάζεται καλά με τον Neuman. Μαζί έχουν να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα που αναπόφευκτα υπάρχει σε αχανείς περιοχές υποαπασχολούμενων και ανέργων, μια εγκληματικότητα που επιδεινώνεται από συμμορίες, τόσο σε τοπικό όσο και σε άλλα μέρη της Αφρικής. Η δουλειά τους γίνεται ακόμα πιο δύσκολη όταν βρίσκουν τα πτώματα δύο νεαρών γυναικών. Το κακό ήδη έχει κάνει αισθητή την παρουσία του. Στο χαοτικό σταυροδρόμι όπου η βιαιότητα και ο εκσυγχρονισμός συγκρούονται, η ηχώ του απαρτχάιντ ακόμα αντηχεί στις σκιές μιας κοινωνίας που αγωνίζεται στον δρόμο της συμφιλίωσης.

Με φλασάτη κινηματογράφηση και αίσθηση του σασπένς, ο Ζερόμ Σαλ ανήκει στη νεότερη (αιρετική για κάποιους) φουρνιά Γάλλων σκηνοθετών που αγαπούν την περιπέτεια και την αποδίδουν με σύγχρονα μέσα. Σε μια ιστορία που ανακατεύει τις προσωπικές διαδρομές ενός βασανισμένου (Γουίτακερ) κι ενός ασυμμάζευτου αστυνομικού (Μπλουμ), το πολιτικό φάντασμα του απαρτχάιντ και τον μείζον κοινωνικό θέμα των εθιστικών κι επικίνδυνων φτηνών ναρκωτικών που διακινούνται στις μάζες, το Ακρωτήρι της Βίας δεν πάσχει από έντονες στιγμές, αλλά από μια γενικότερη έμφαση στο στυλ, με τη ζωηρή φωτογραφία και τα υπέροχα τοπία που δεν αντισταθμίζουν τη γενικόλογη αφήγηση και τους κλισέ χαρακτήρες: ο Γουίτακερ είναι ένα συμβολικό σχήμα του παρελθόντος που καλείται να θυσιαστεί για να κηρύξει τη συγχώρεση και ο Μπλουμ, αλκοολικός, γυναικάς και ασταθής, αλλά με μυϊκό τόνο αξιοθαύμαστα εφάμιλλο της Τζέιν Φόντα στο Επόμενο Πρωινό, δεν τρυπάει το πρώτο επίπεδο και παραμένει στην εντύπωση.