Τα αδέλφια Τζεφ και Μάικλ Ζίμπαλιστ, που, για την ιστορία και μόνο, δεν έχουν συγγένεια με τον παλιό ηθοποιό Εφρέμ του τηλεοπτικού και τον Σαμ Ζίμπαλιστ, παραγωγό του Μπεν Χουρ του Γουίλιαμ Γουάιλερ, αρίστευσαν στον τομέα του ντοκιμαντέρ την τελευταία δεκαετία, κυρίως με το Favela Rising και το Two Escobars, και στην πρώτη τους απόπειρα στη μυθοπλασία δεν απομακρύνονται από τα ίδια θέματα, δηλαδή τη φτώχεια στη Νότια Αμερική και το ποδόσφαιρο, με φόντο τον οικογενειακό ιστό και τη σύγκρουση των τάξεων. Το Πελέ, η γέννηση ενός θρύλου αποκτά το μεγάλο του πρόβλημα μέσα στα πρώτα πέντε λεπτά, όταν στον τίτλο υπάρχει η λέξη «θρύλος», τα αρχικά πλάνα με τα ποδοσφαιρικά τερτίπια στο αεροπλανικό σε στυλ τζίνγκα μοιάζουν να ξεπήδησαν από διαφημιστικό της Nike ή της adidas και ο Πελέ είναι executive producer, συνεπώς άμεσα εμπλεκόμενος σε μια αγιογραφία με τις ευλογίες και τη συγκατάθεσή του. Περισσότερο και από την πρόσφατη βιογραφική ταινία για τον Τζέσι Όουενς, ο Πελέ των Ζίμπαλιστ ακολουθεί μια ευλαβικά γραμμική ανάπτυξη της κρίσιμης παιδικής ηλικίας και της διαμόρφωσης του χαρακτήρα και του ταλέντου του, με όλα τα εμπόδια που συνάντησε και, με αφελή ειλικρίνεια, παραθέτει Wikipedia-κά, με μια ολομέτωπη αστάθεια ανάμεσα στον ρεαλισμό και την εξωπραγματική αθλητική «μαγεία», τους σταθμούς της πορείας που ολοκληρώνεται στον μεγάλο τελικό μεταξύ Βραζιλίας και Σουηδίας, εκεί όπου ο πλανήτης ανακάλυψε τον αθλητή του αιώνα και η χώρα του προσκύνησε το είδωλο που θα την έκανε υπερήφανη και ζηλευτή.