Χαριτωμένη κομεντί με θέμα την αιώνια αντιπαράθεση της θηλυκής επιθυμίας για μια ρομαντική έναρξη του γαμήλιου βίου και της αρσενικής αντίστασης διά του κυνισμού, γύρω από μια άχρηστη τελετή και την υπερτιμημένη μυθολογία που την περιβάλλει.

Ο σεναριογράφος του Ο Διάβολος φοράει Πράντακαι η σκηνοθέτης Αν Φλέτσερ υπονομεύουν διακριτικά τα συσσωρευμένα κλισέ και επιστρατεύουν (όχι πάντα) λεπτό χιούμορ για να αποδείξουν ότι πίσω από μια αθεράπευτα ρομαντική και έναν κατ' εξακολούθηση αντιρρησία, τα όρια είναι ασαφή και κινούμενα, σαν την άμμο της ευτυχίας που προϋποθέτει ένας παραμυθένιος γάμος.

Η ταινία, στο μεγαλύτερο μέρος της, κυλάει σα νεράκι και σ' αυτό βοηθάει η αξιοπρεπής παρουσία της νεοφερμένης Κάθριν Χάιλ από το τηλεοπτικό «Grey's Anatomy», μιας ενδιαφέρουσας κοπέλας που δεν το παίζει γκόμενα, έχει ωραία φωνή, διάθεση να τσαλακωθεί και διάφανο συναίσθημα. Δεν αυτοσυστήνεται με το θόρυβο της Τζούλια Ρόμπερτς στο PrettyWoman(δεν συγκρίνεται με εκείνον τον αβανταδόρικο αλλά εξίσου εφησυχαστικό ρόλο), αλλά ισορροπεί ανάμεσα στην αγαρμποσύνη μιας νέας γυναίκας που είναι ερωτευμένη, αλλά οι περιστάσεις δεν την ευνοούν, και τη θυματοποίηση μιας αγνής ψυχής που όλοι την πατάνε επειδή δεν ξέρει να πει όχι. Αν το σενάριο τη βοηθούσε, θα αποκαλυπτόταν με μεγαλύτερη χάρη.