Αν εξαιρέσουμε τους άπιστους Θωμάδες, τους φανατικούς και όσους αποστρέφονται τα υπερθεάματα, το δίλημμα με μια ταινία σαν την Έξοδο είναι πώς θα ικανοποιηθούν οι πιστοί αλλά και οι φίλοι των blockbusters. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ φαίνεται να βρήκε τη λύση, με μια επιβλητική ενορχήστρωση οπτικής μεγαλοπρέπειας, η οποία περιβάλλει μια μελοδραματική σύγκρουση ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς, ισχυρούς χαρακτήρες.


Την βιβλική κόντρα ανάμεσα στον Φαραώ Ραμσή και τον ηγέτη Μωυσή, τον Αιγύπτιο βασιλιά και τον Εβραίο προφήτη που μεγάλωσαν μαζί και χώρισαν μοιραία τους δρόμους τους, την γνωρίζουμε από τις Γραφές και την Παλαιά Διαθήκη- και τις αλησμόνητα παρατραβηγμένες 10 Εντολές του Σεσίλ ντε Μιλ. Ο Σκοτ δεν βασίζεται στις έρευνες ιστορικών και αρχαιολόγων, που θεωρούν πως η Παλαιά Διαθήκη διαστρεβλώνει τη χρονολογική σειρά και την ακρίβεια, καθώς ο Ραμσής ο δεύτερος βασίλεψε για 66 χρόνια, και έχτισε μια κραταιά αυτοκρατορία, αλλά στη σχολική ύλη. Κάνει τη διαφορά εξανθρωπίζοντας τον Μωυσή, που συνήθως απεικονίζεται ως υπεράνθρωπη, συμβολική φιγούρα του βλοσυρού πατριάρχη. Χωρίς να αναιρεί τα επιτεύγματα του και τη μεταφυσική του διάσταση, τον "γειώνει", ως σκεπτικιστή με αμφιβολίες για το παρελθόν του και αμηχανία για το άχθος της υπέρογκης ευθύνης του και τις κρίσιμες αποφάσεις που καλείται να πάρει. Η αναπάντεχη προσθήκη έρχεται στο πρόσωπο του Θεού: αντί για το στεντόρειο voice-over του Ντε Μίλ, το οποίο ηχογράφησε ο ίδιος ο μεγαλομανής σκηνοθέτης, ο Σκοτ βάζει ένα παιδί σε θεϊκό πόστο, προκαλώντας την περιέργεια με το οξύμωρο της εμφάνισης ενός αθώου στο ρόλο του εκδικητικού/τιμωρού Θεού των Εβραίων. Περαιτέρω αλλαγές δεν επιχειρεί και δεν μπαίνει καν στη ριψοκίνδυνη διαδικασία του Ντάρεν Αρονόφσκι που φλέρταρε με τον αιρετικό σχολιασμό στο Νώε. Αντιθέτως, κινείται στα μονοπάτια που κατέχει και προτιμά να λειτουργήσει ως ψηφιακός ζωγράφος της κινούμενης εικόνας, συνθέτοντας εντυπωσιακές αναπαραστάσεις των 10 πληγών της Αιγύπτου, του χωρισμού των υδάτων στην Ερυθρά Θάλασσα, και κρουστών συγκρούσεων με άρματα, που παραπέμπουν στον Μπεν Χουρ και τον δικό του Μονομάχο. Το αποτέλεσμα είναι ένα χαζευτικό θέαμα που εξελίσσεται χωρίς εκπλήξεις, και ένα αναιμικό δράμα, με στιγμές διαλόγου κατώτερου των προσδοκιών, όπως η αξιομνημόνευτη απάντηση του Ραμσή στον Μωυσή: "Οικονομικά μιλώντας, αυτό που μου ζητάς είναι τουλάχιστον προβληματικό!"