Ποια Βίπερ και ποιος Φώσκολος: Ο Βερχόφεν, με τη χαρακτηριστική και αποδεδειγμένη του αδιαφορία για τα κίνητρα που γεννάνε τις ακραίες πράξεις των ανθρώπων, σεργιανίζει στην περιπέτεια της χώρας του κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, κάνοντας φόκους στην ημιπραγματική ιστορία μιας νεαρής Εβραίας, της Ραχήλ, η οποία αντιμετωπίζει με ελαφρότητα το ανελέητο κυνηγητό που ασκείται στην ίδια και τους ομόφυλούς της. Ακούει μουσική και τραγουδάει, όπως και πριν από τον πόλεμο, αποφεύγοντας σταθερά να υποκύψει στη θλίψη. Οι γονείς της δολοφονούνται, η ίδια μπαίνει στην Αντίσταση και δέχεται να γίνει μετρέσα ενός Ες Ες, για να πάρει εκδίκηση και να κάνει κάτι χρήσιμο.

Κόσμος πάει κι έρχεται, η πλοκή -εφόσον ο Βερχόφεν δεν στέκεται να χάσει χρόνο σε συναισθήματα- κυλάει σαν ποταμός λάσπης, και από χοντροκοπιά δεν έχει τίποτε να ζηλέψει από τους Στρατιώτες του Διαστήματος και το Showgirls. Όπως σε όλες τις ταινίες του Ολλανδού, μια αίσθηση μαύρης κωμωδίας υφέρπει -και απειλεί να μετατρέψει ακόμη κι αυτή εδώ τη δραματική ιστορία σε φάρσα-, αλλά το θέμα, σαν να έχει και λίγο μυαλό από μόνο του, δεν μπορεί να πάει προς αυτή την κατεύθυνση. Γενναίοι και δωσίλογοι, ιδεαλιστές και συνεργάτες των Ναζί, αθώοι και ένοχοι της τελευταίας στιγμής, εραστές και προδομένοι, γίνονται επίτηδες κιμάς στην κρεατομηχανή του Βερχόφεν, προφανώς στην προσπάθειά του να μιλήσει με αντι-μελό κυνισμό για τον αντισημιτισμό και την μπερδεμένη ιδεολογία των συμπατριωτών του, οι οποίοι δεν είναι τόσο φιλελεύθεροι όσο θέλουν να δείχνουν - νά κι ένα πανανθρώπινο μήνυμα απαισιοδοξίας, από το οποίο δεν ξεφεύγουν ούτε και οι άγιοι Ολλανδοί.

Η τάση του να γίνεται αναίσθητος για χάρη ενός καλοφτιαγμένου και γοργού σινεμά (για το οποίο, φυσικά, είναι ικανότατος) ουσιαστικά ακυρώνει οποιαδήποτε δική μας επιθυμία, ακόμη και να καταλάβουμε γιατί μια κοπέλα δεν μπόρεσε να κλάψει την οικογένεια που ξεκληρίστηκε μπροστά στα μάτια της και λύγισε μόνο μια φορά (τη μοναδική που η Χάουτεν είχε την ευκαιρία να ερμηνεύσει με πάθος), όταν άκουσε τα δυσάρεστα για τον άνθρωπο που αγάπησε, και αναρωτήθηκε πότε θα τελειώσει ο κύκλος αίματος. Η υπολοχαγός Νατάσα, από ένα γαϊδούρι με ταλέντο.