To 2012 o Θόδωρος Αγγελόπουλος σκοτώθηκε στα γυρίσματα της νέας ταινίας που γύριζε τότε. Το 2016 ο Νίκος Παναγιωτόπουλος πέθανε, ενώ ετοίμαζε τη νέα του ταινία. Βίοι παράλληλοι για δυο εμβληματικούς δημιουργούς του λεγόμενου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, οι οποίοι ζούσαν και ανέπνεαν σινεμά.

 

Το 1985 είχαν βρεθεί μαζί τους ο Αντώνης Κόκκινος και ο Γιάννης Σολδάτος στο εξοχικό του Αγγελόπουλου στο Μάτι για να ηχογραφήσουν μια συζήτηση μεταξύ τους, με στόχο να απομαγνητοφωνηθεί για λογαριασμό ενός περιοδικού των εκδόσεων Αιγόκερως – ένα πρότζεκτ που τελικά δεν προχώρησε. Οι δυο σκηνοθέτες βρήκαν την ηχογράφηση, την οποία θεωρούσαν χαμένη για χρόνια, και επιχείρησαν να στήσουν πάνω της και γύρω της ένα ντοκιμαντέρ.

 

Έχοντας μόνο ήχο και όχι εικόνες, αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν αφενός αποσπάσματα από τις ταινίες των δύο δημιουργών και αφετέρου να καλέσουν μια σειρά από σκηνοθέτες, κριτικούς κινηματογράφου, θεωρητικούς και ανθρώπους του χώρου, να τους παρατάξουν σε δυάδες ‒συνήθως‒, να τους βάλουν να ακούσουν αποσπάσματα και έπειτα να τα σχολιάσουν.

 

Αν και η προσπάθεια να στηθεί μια αφήγηση δεν είναι πάντα επιτυχής –ενίοτε οι παρεμβάσεις των προσκεκλημένων κόβουν τον ρυθμό και δεν συνδέονται αρμονικά με αυτό που προηγήθηκε–, πρόκειται αναμφίβολα για ένα αξιόλογο και αξιέπαινο εγχείρημα, από τα λιγοστά αντίστοιχα που έχουμε δει για μια κινηματογραφία που δημιουργήθηκε σε συνθήκες όχι βιοτεχνίας μα οικοτεχνίας, όπως εύστοχα παρατηρεί ο σκηνοθέτης Βασίλης Βαφέας.

 

Πέρα από το σινεφιλικό ενδιαφέρον, μέσα από τις δημιουργικές αντεγκλήσεις τους οι δυο σκηνοθέτες έχουν μαθήματα να δώσουν τόσο σε θεατές που ενδιαφέρονται όσο και σε επίδοξους κινηματογραφιστές ‒ «αν τραβήξεις ένα πλάνο της οδού Πανεπιστημίου και το αποτέλεσμα δεν είναι άλλο από την οδό Πανεπιστημίου, καλύτερα να αλλάξεις επάγγελμα», ακούγεται να λέει ο Παναγιωτόπουλος.