Ήσυχο και στυλιζαρισμένο, με ωραίο θέμα και αυτοπεποίθηση στον χειρισμό, το ημι-θρίλερ του Αργεντινού Αρμάντο Μπο για έναν φιλήσυχο, ευκατάστατο σύζυγο και πατέρα δύο παιδιών «εξαγριώνεται» στο τελευταίο ημίωρο, έχοντας διατηρήσει την ψυχραιμία του, αφού ταυτίζει το τέμπο του με την υπομονετική στάση του νεφροπαθούς ήρωα.

 

Η πιο ενδιαφέρουσα σκηνή του πρώτου μέρους είναι όταν ο έφηβος, καλών προθέσεων γιος του ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου και τρέχει πανικόβλητος, έχοντας αλλάξει την απόφασή του να δώσει το ένα του νεφρό στον πατέρα του.

 

Όταν ο Αντόνιο βρίσκει συμβατό δότη, έναν άεργο, πρακτικά άστεγο νέο άνδρα, που μαζί με τη νεαρή σύντροφό του προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν και να τον εκβιάσουν, ξεκινούν τα προβλήματά του και το φιλμ του 40χρονου σκηνοθέτη και κατόχου Όσκαρ για το σενάριο του Birdman αναπτύσσεται σε ένα δράμα ηθικού διλήμματος: ο ήρωας πετάει τον συντηρητικό του μανδύα, σαν να έχει αλλοιωθεί από τη φωνή του ενστίκτου, της «σεσημασμένης» επιβίωσης ως αντίδοτο μιας μοναχικά βιωμένης, χρόνιας απελπισίας.

 

Το Animal είναι μόνο κατά τόπους ενδιαφέρον, γιατί το νεαρό ζευγάρι εισβάλλει με υπόνοια σασπένς που ποτέ δεν υποστηρίζει ουσιαστικά ούτε ολοκληρώνει με αγωνιώδεις όρους θρίλερ.