Επανέκδοση του ξεχωριστού υβρίδιου επιτημονικής φαντασίας και σάτιρας, ντεμπούτο του Ντέιβιντ Μπόουι στον κινηματογράφο, που έχει αποκτήσει καλτ διαστάσεις λόγω της παρουσίας του Ζίγκι την εποχή της ναρκωμένης αφασίας του, των εξωτικών τοποθεσιών που χρησιμοποίησε ως φυσικό σκηνικό ο Νίκολας Ρεγκ και της ιδιαίτερης, εκλεκτικής, πολυσυλλεκτικής μουσικής που επιμελήθηκε όχι ο ίδιος ο Μπόουι, όπως είχε αρχικά την πρόθεση να κάνει, αλλά εμποδίστηκε από τα συμβόλαιά του, αλλά ο Τζον Φίλιπς των Mammas and Papas και ο Στόμου Γιαμάσιτα – το soundtrack κυκλοφόρησε εμπορικά μόλις πριν από μερικά χρόνια. Ουσιαστικά, η ταινία πραγματεύεται τον υλισμό, τα αγαθά και τις αξίες σε μια αλληγορία προσχηματικού σεναρίου, με πολλά χάσματα στην πλοκή και επαναφορές στοιχείων, που δεν διαθέτουν τη στοιχειωτική ένταση του Don't look now, του Bad Timing ή ακόμη του παραγνωρισμένου Insignificance, όπου η αφήγηση-μωσαϊκό του Βρετανού σκηνοθέτη λειτούργησε ευεργετικά. Η ιστορία του χλωμού, θλιμμένου, ιδιοφυούς εξωγήινου που έκανε ό,τι μπορούσε για να μεταφέρει νερό στον διψασμένο πλανήτη του και να ξαναβρεί τους αγαπημένους του παραμένει ένα γοητευτικό curio, όμορφο σαν αφηρημένο sci-fi και παράδοξα πολιτικό στο βαθύτερο νόημά του.