Στα 20 χρόνια που έχουν περάσει από την πρώτη προβολή της, η ταινία «Ο Φίλος μου κι Εγώ» έχει εξασφαλίσει τη θέση της στις κλασικές αγγλικές κωμωδίες, σε αντιστοιχία περίπου με το Long Good Friday με τον Μπομπ Χόσκινς στα δραματικά αστυνομικά. Εκτός Αγγλίας το κοινό δεν έχει τσιμπήσει, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η σουρεαλιστική εξιστόρηση των περιπετειών δυο μουρλοκακομοίρηδων άνεργων ηθοποιών στην εξοχή, του Γουίθνεϊλ και του Μάργουντ (ο Βλαδίμηρος και ο Εστραγκόν της συμφοράς), δεν έχει πλάκα, ρυθμό, βάθος στους χαρακτήρες και μια διαχρονική ποιότητα που δεν μοιάζει με κάτι άλλο. Ειδικά ο Γκραντ, ο Τζούμας της Βρετανίας in a way, ξεχειλίζει από αλκοόλ και εκκεντρικότητα, εκφέροντας κάθε απελπισμένη παλαβομάρα με καμποτινισμό μεγατόνων. Το αντίστοιχο Dumb and Dumber για νοήμονες θεατές.