Συναρπαστική και μυαλωμένη διασκευή και μετα-σκευή του ομώνυμου μυθιστορήματος Τα παιδιά των ανθρώπων, δεν αναλώνεται σε τεχνολογικά πυροτεχνήματα και, κυρίως, δεν αυτοσυστήνεται ως επιστημονική φαντασία, τη στιγμή που το Λονδίνο του 2027 που περιγράφει φαίνεται τόσο παρόν. Η έννοια της μονοκρατορίας ενός τρελού τυράννου δεν ταιριάζει στα σχέδια του Κουαρόν, ο οποίος δίνει το βάρος στην πολύ σύγχρονη επιδημία της άναρχης και απελπισμένης μετανάστευσης. Το Λονδίνο είναι η φυλακή των εμιγκρέδων της Ευρώπης, αλλά και το μοναδικό μονοπάτι εκτός της ερήμου. Ο Θίο (Κλάιβ Όουεν) περιπλανιέται χωρίς σκοπό, αδιαφορώντας για έναν κόσμο που πεθαίνει βίαια. Δεν ήταν πάντα έτσι. Παλιότερα μοιραζόταν ένα παιδί (που πέθανε, όπως όλα τα υπόλοιπα στον κόσμο) και τον αντιστασιακό αγώνα με τη σύζυγό του Τζουλιάν, την οποία υποδύεται με ένταση η Τζουλιάν Μουρ σ' έναν μικρό σε διάρκεια ρόλο. Ξαναενώνονται όταν η μοναδική έγκυος κινδυνεύει πανταχόθεν και ο Θίο μένει μόνος, με μοναδική παρηγοριά έναν παλιό και καλό του φίλο (Μάκλ Κέιν), αμετανόητο χίπι και αποτραβηγμένο υπερασπιστή της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η οδύσσεια του ήρωα με τις σαγιονάρες δεν  έχει τελειωμό. Ο Θίο καταδιώκεται χωρίς έλεος, και η ταινία μετατρέπεται σε μια περιπέτεια γυρισμένη με μια διαβολεμένη steadicam ανάμεσα σε πυρά, τρελαμένους, χωράφια, στεγνά αστικά τοπία, μούχρωμα και εγκατάλειψη. Σε ένα σύμπαν χωρίς παιδικές φωνές, γκρίζο και μοχθηρό, αποκτά ξανά σκοπό και παρατάει το εγώ του για χάρη της κοπέλας που φέρει τη ζωή. Κατά μια έννοια, μόνο με θαύμα θα ξύπναγε από το λήθαργό του, και αυτό το θαύμα συνέβη. Συγκλονιστική είναι η στιγμή που η κοπέλα, σαν Παναγιά του 21ου αιώνα, προκαλεί μια σύντομη παύση των εχθροπραξιών όταν κατεβαίνει από το κρυσφήγετό της. Ο Κουαρόν ξέρει ακριβώς πότε να πατήσει γκάζι και πότε να κοντοσταθεί για να αφήσει τους πρωταγωνιστές να αναλογιστούν τις πράξεις τους και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Η ακρίβειά του μεταφέρεται και στη σκηνοθεσία. Η ματιά του στον κόσμο στον οποίο ζούμε είναι πεσιμιστική αλλά ουδόλως κατασκευασμένη - μοιάζει με ρεαλιστική, κινηματογραφικά πυκνή απόδοση του σήμερα. Δίνει επίσης την ευκαιρία στον Όουεν να λάμψει με έναν εσωτερικό και σιωπηλό τρόπο. Απορροφά τα γεγονότα και σε πείθει ότι τα επεξεργάζεται συναισθηματικά. Αυτά αποτελούν τη βενζίνη του για ένα μεγάλο ταξίδι λύτρωσης. Η αυταπάρνησή του είναι αυθεντική, ισάξια του πονηρού και απόλυτα επιτυχημένου σχεδίου του Κουαρόν να σκαρώσει μια προσωπική ταινία κάτω από τη μύτη της Universal, που του παρείχε τα χρήματα και τον πλήρη έλεγχο. Αυτόν τον συνδυασμό δεν τον βλέπουμε συχνά.