Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου Βάργκας, που ταυτόχρονα αποτελεί εναλλακτική πρόταση του μεξικάνικου σινεμά, σε σχέση με την εξίσου ταλαντούχα, πιο διαφημισμένη και πιο στιλιζέ τρόικα των Ντελ Τόρο, Ινιαρίτου και Κουαρόν, που πρεσβεύει την κινηματογραφική άνοιξη της χώρας στο εξωτερικό. Το βιολί είναι μια ρεαλιστική δραματική περιπέτεια χαμηλών τόνων και έντασης, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο και φορτισμένη με την τεχνική του εξπρεσιονισμού στη φωτογραφία και τη σκηνογραφική απόδοση. Μιλάει για την ενεργή συμμετοχή μιας οικογένειας μουσικών, με αρχηγό τον Δον Πλουτάρκο (έξοχα απλός ο Δον Άνχελ Ταβίρα), στην εξέγερση των χωρικών ενάντια στον αυταρχισμό της εξουσίας και τη βίαιη καταστολή. Από τους Olvidados του Μπουνιουέλ μέχρι την τωρινή πολιτική κατάσταση, το Μεξικό μπορεί να επικαλεστεί πολλές παρόμοιες μαύρες σελίδες στην ιστορία του και η ταινία καλύπτει την ιστορία με μια ίσια δραματική παραβολή. Ο γηραιός πάτερ φαμίλιας γαληνεύει το μίσος και την οργή της στρατιωτικής εξουσίας με την εξαίσια μουσική του, προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και να επιτύχει να ανασύρει τα όπλα που είναι θαμμένα στο χωράφι του. Ο βιολιστής, όχι στη στέγη, αλλά στην υπηρεσία του κοινωνικού δικαίου, παίζει ενεργό ρόλο, χωρίς να προδίδει την τέχνη και την καταγωγή του. Ταυτόχρονα, η χώρα βράζει και ο Βάργκας μας προσκαλεί να αντιληφθούμε τι γίνεται με μια επιμειξία τρόπων, αντί να μας επιβάλλει τη βία με το άμεσο χρώμα και τη θέα του αίματος - πολλοί filmmakers υποστηρίζουν πως το έγχρωμο αποπροσανατολίζει και έχουν δίκιο σε πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Επιδέξια και καλοπαιγμένη ταινία, που πετυχαίνει τους σκοπούς της: την πολιτική ενημέρωση και την κινηματογραφική αρτιότητα. Όπλο της ο Ταβίρα, που βραβεύτηκε στις Κάννες πέρυσι, στο τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα".